Κυριακή 24 Απριλίου 2022

 

ΤΟ ΜΑΡΑΜΕΝΟ ΚΛΗΜΑ ** Νοστάλγησα μανούλα μου να πάω στο χωριό μας και βρέθηκα ένα σούρουπο, έξω απ' το φτωχικό μας. --- Βλέπω το κλήμα στην αυλή, χλωμό και μαραμένο, το τζάκι μας χωρίς καπνό και μισογκρεμισμένο. --- Η πόρτα τρίζει και βροντά, λές και μ' αναγνωρίζει κι όλοκληρο το σπιτικό, απ'τη χαρά ραγίζει.... --- Εδώ ακούγονταν φωνές, γέλια και φασαρία, τώρα αράχνες κατοικούν, σκόνη και ηρεμία. --- Σ' ένα σκαμνάκι κάθισα που μου 'φτιαξες πατέρα, σαν έργο τέχνης έμοιαζε!... θυμάμαι αυτή τη μέρα. --- Με πήρε το παράπονο, άρχισα να δακρύζω κ' εκεί που το 'παιζα σκληρή, νιώθω ότι λυγίζω! --- Νομίζω όλα με κοιτούν, το κάθε τι ρωτάει: -Αυτοί που ζούσανε εδώ, τώρα που έχουν πάει? --- Απάντηση γυρεύουνε μα ποιος να τους την δώσει, οι αναμνήσεις μαχαιριές που μ' έχουνε σκοτώσει. --- Για σένα μάνα με ρωτούν αν θα ξαναγυρίσεις, σε περιμένει στην αυλή, το κλήμα να ποτίσεις...
Enter

Στείλατε

Άνοιγμα φωτογραφίας
Enter
Στείλατε
το εγραψ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου