«Καταδικάστηκα, άνδρες Αθηναίοι», είπε στο τέλος ο Σωκράτης, «όχι επειδή δεν ήξερα να πω τα κατάλληλα λόγια για να αθωωθώ, αλλά επειδή δεν καταδέχτηκα να εξευτελιστώ και είτε να σας κολακέψω, είτε να θρηνήσω οδυρόμενος, για να προκαλέσω τον οίκτο σας. Το έκανα συνειδητά και δεν μετανιώνω γι αυτό. Γιατί και στην μάχη ο ρίψασπις γλιτώνει την ζωή του, δεν είναι δα και τόσο δύσκολο να ρίξεις τα όπλα σου και να τρέξεις σαν λαγός να κρυφτείς. Το δ ύ σ κ ο λ ο είναι να αποφύγεις το κ α κ ό. Και οι κατήγοροί μου και όσοι με καταψήφισαν είναι καταδικασμένοι ισόβια με τα δεσμά της κακίας και της αδικίας. Η ιστορία θα τους γράψει με μελανά γράμματα, γιατί καταδίκασαν τον Σωκράτη, άνδρα σοφό και δίκαιο. Πιστεύουν ότι θα γλιτώσουν έτσι από τον έλεγχό μου, αλλά πόσο γελασμένοι είναι! Προφητεύω ότι θα ξεφυτρώσουν πολλοί σαν κι εμένα, νεότεροι και φοβερότεροι επικριτές που θα τους κάνουν την ζωή κόλαση. Διότι το να αποφύγει κάποιος την κριτική, τον έλεγχο και την σύγκριση, αφανίζοντας όσους είναι καλύτεροι από αυτόν είναι μια μέθοδος δόλια, αλλά και αναποτελεσματική. ΜΟΝΟ β ε λ τ ι ώ ν ο ν τ α ς τον εαυτό μας, θωρακιζόμαστε ενάντια στις επικρίσεις των άλλων.

(Από την απολογία του Σωκράτη στο βιβλίο Ο Επίκουρος συναντά τον Πλάτωνα).