Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΥΜΝΟΣ Ο  ΑΛΑΖΩΝΑΣ  του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν 

«Στην Χρυσή εποχή οι κυβερνήτες ήταν άγνωστοι. Την επόμενη εποχή οι κυβερνήτες ήταν αγαπητοί και σεβαστοί. Μετά ήρθε η εποχή που τους κυβερνήτες τους φοβόντουσαν. Και τέλος ήρθε η εποχή που τους μισούσαν.»

Λάο Τσε, 6ος αιών π.Χ., Κινέζος φιλόσοφος


Οφείλω να σας ομολογήσω ότι πάντοτε μου άρεσαν κι έβρισκα μία ιδιαίτερη γοητεία στα παραμύθια, τα οποία είχαν ως αντικείμενο την εξιστόρηση συμβάντων, που εντάσσονταν στην σφαίρα του φανταστικού και του υπερβατικού. Μέσα από την αφηγηματική τους πλοκή και την συναρπαστική εξέλιξη των γεγονότων που εκείνη αναδύει, γινόμαστε μάρτυρες ενός κόσμου μαγικού και μας παροτρύνει να βιώσουμε κι εμείς την περιπέτεια των ηρώων – με τις καλές και άσχημες στιγμές τους – και να αναλογισθούμε το βάθος του κοινωνικού νοήματος που εκείνα τα δημιουργήματα φαντασίας εκπροσωπούν. Ένα από τα αξιοπρόσεκτα σημεία των παραμυθιών αποτελεί η διήγηση και ιδιαίτερα το ύφος που δίνει ο συγγραφέας. Μέσα από τους πληθωρικούς διαλόγους των ηρώων, όπου απαρτίζουν τον κορμό της κεντρικής ιδέας και από τους οποίους αναδύεται η παραστατική εκτύλιξη των γεγονότων, βιώνουμε κι εμείς με τη σειρά μας την επίδραση του εξωπραγματικού εκείνου κόσμου που μας προσφέρει το παραμύθι, με αποτέλεσμα να μας χαρίζει μία αγαλλιαστική ανάπαυλα και να μας συντροφεύει με τη μαγεία του στον κενό δρόμο της καθημερινότητας. Το εκπληκτικό εκείνο συναίσθημα αντικατοπτρίζεται πολύ καλύτερα στα βλέμματα των λιλιπούτειων ακροατών άλλωστε!

Ένα από τα διασημότερα παλιά παραμύθια αποτελεί κι εκείνο του γνωστού Δανού λογοτέχνη και συγγραφέα παραμυθιών Hans Christian Andersen που ακούει στον τίτλο: «Τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα». Σύμφωνα με εκείνο, σε μία μακρινή χώρα ζούσε ένας γκρινιάρης κι αλαζόνας βασιλιάς, ο οποίος σε καθημερινή βάση ζητούσε από τους βασιλικούς του ράφτες να του ράβουν καινούργια ρούχα για να εντυπωσιάζει τους υπηκόους του. Έπειτα από κάμποσα χρόνια όμως, οι ράφτες του δε μπορούσαν να σκεφτούν νέα σχέδια. Όταν τόλμησαν να του το πουν, ο βασιλιάς θύμωσε πάρα πολύ και άρχισε να ωρύεται και να τους φωνάζει. Την επόμενη μέρα, ο βασιλιάς έστειλε τους φρουρούς του να ξεχυθούν στους δρόμους και να διαλαλήσουν ότι όποιος του έφτιαχνε τα πιο πρωτότυπα ρούχα θα ανταμειβόταν γενναιόδωρα. Όλοι οι ράφτες της χώρας έβαλαν τα δυνατά τους για να ικανοποιήσουν την επιθυμία του, αλλά ο γκρινιάρης βασιλιάς τους έδιωχνε, γιατί απλούστατα έβρισκε πολύ συνηθισμένα τα ρούχα που του πρότειναν. Μία μέρα πραγματοποίησαν την εμφάνισή στο παλάτι του δύο νεαροί, οι οποίοι ήσαν απατεώνες και του πρότειναν να αναλάβουν εκείνοι να σχεδιάσουν και να ράψουν τις φορεσιές του από ένα πολύ σπάνιο και λεπτεπίλεπτο ύφασμα, το οποίο μόνο οι έξυπνοι άνθρωποι θα είχαν την ικανότητα να το δουν! Κι ο αυτοκράτορας τους δέχτηκε στο παλάτι.

Προσποιούμενοι ότι ύφαιναν κι έραβαν τα καινούργια – ανύπαρκτα – ρούχα του βασιλιά στον αργαλειό, είχαν καταφέρει να ξεγελάσουν όλους τους συμβούλους, καθώς και το υπηρετικό προσωπικό. Οι σύμβουλοι και οι αξιωματικοί φοβόντουσαν να αναγγείλουν στην εξοχότητά του ότι δεν μπορούσαν να δουν το ύφασμα στον αργαλειό των δύο απατεώνων κι έτσι αναγκάστηκαν να πουν στον βασιλιά ότι οι καινούργιες ενδυμασίες του ήταν περίφημες. Τελικά ένα πρωί, οι δυο ράφτες επισκέφτηκαν το βασιλιά στο παλάτι για να του ανακοινώσουν ότι τα ρούχα του ήταν έτοιμα. Έπειτα, άνοιξαν μία τσάντα και προσποιήθηκαν ότι έβγαζαν από μέσα τα καινούρια ρούχα για να του τα δείξουν. Αφού φόρεσε τα καινούργια – ανύπαρκτα ρούχα, έπειτα διέταξε να βγουν όλοι στους δρόμους για να τα θαυμάσουν. Καθώς περνούσε ανάμεσα στους υπηκόους του, που είχαν μείνει άφωνοι, φώναζε καμαρώνοντας ότι μόνο οι έξυπνοι άνθρωποι είναι ικανοί να τα δουν. Οι καημένοι οι άνθρωποι χειροκροτούσαν και φώναζαν ενθουσιασμένοι ότι τα καινούρια ρούχα του βασιλιά ήταν καταπληκτικά. Ξαφνικά όμως, μέσα από το πλήθος, ξεπρόβαλε ένα αγοράκι που πλησίασε το βασιλιά και άρχισε να φωνάζει λέγοντας ότι: «ο βασιλιάς βγήκε στο δρόμο γυμνός, θα κρυώσει»! Ο κόσμος τότε ξέσπασε σε δυνατά γέλια κι ο βασιλιάς μονολόγησε ντροπιασμένος ότι το παιδί έχει δίκιο και να έχει συνειδητοποιήσει ότι ήταν γυμνός, με τους δύο ράφτες να είχαν αποδειχθεί αγύρτες και τσαρλατάνοι.

Το νόημα και το ηθικό δίδαγμα που αναδύει η συγκεκριμένη παραμυθένια ιστορία μας προμηνύει στο γεγονός ότι, οι περισσότεροι άνθρωποι εθελοτυφλούν μπροστά στη γύμνια και τη φτήνια της εξουσίας, καθώς κι εκείνων που την εκπροσωπούν, διότι αρνούνται να αντιληφθούν την αλήθεια της σκληρής πραγματικότητας, θεωρώντας πως συμβαίνει αυτό που επιθυμούν εκείνοι να συμβεί ή ότι απλά βολεύονται να βλέπουν αυτό που τους λένε οι άλλοι ότι πρέπει να δουν. Διαθέτουν επιλεκτική μνήμη ερμηνείας συγκεκριμένων καταστάσεων, ανάλογα με τις περιστάσεις και τις παρουσιάζουν με τον τρόπο που επιθυμούν οι ίδιοι